De elfjarige Wadjda heeft één simpele wens: een eigen fiets waarmee ze tegen haar vriend Abdullah door de stoffige straten van Riyadh kan racen. Ze heeft haar zinnen gezet op een prachtig, glanzend groen exemplaar dat in de etalage van een speelgoedwinkel staat. Er zijn alleen twee obstakels. Ten eerste hangt er een prijskaartje van 800 riyals aan het stuur, 775 méér dan er in Wadjda’s spaarpot zitten. Ten tweede mógen meisjes in Saoedi-Arabië helemaal niet fietsen. Abdullah lacht haar…
Het zou me niks verbazen als vriendschappen tussen vrouwen relatief zeldzaam zijn in de literatuur. Het kost mij in ieder geval de nodige moeite om voorbeelden op te noemen, terwijl ik in een mum van tijd een hele stapel literaire bromances uit mijn mouw kan schudden. Reden genoeg om Zoutpilaren. Een vriendschap tussen twee vrouwen in Jordanië te lezen, Mark Benninga’s vertaling van Fadia Faqirs Pillars of Salt (1996). De twee vrouwen in kwestie zijn Maha, een eenvoudige, plattelandse bedoeïenenvrouw,…
Na de dood van haar vader verkoopt Sabriya in het geheim een antiek kleed dat in het huis van haar familie lag. Zonder medeweten van haar broers gebruikt ze het geld om een extravagant begrafenisfeest te geven. De mannen zingen, iemand speelt fluit en er hangen zoveel lichtjes dat het huis eruitziet alsof het is aangekleed voor een bruiloft. De volgende ochtend wordt Sabriya gevonden in de tuin, hangend aan de tak van een citroenboom. Het feest was in werkelijkheid…
In haar essaybundel Hoe ik Sheherazade heb vermoord maakt Joumana Haddad niet alleen korte metten met de vertelster uit Duizend-en-een-nacht, maar vooral met onze aannames, droombeelden en stereotyperingen over Arabische vrouwen in het algemeen. Ze heeft maar al te vaak aan een westers publiek moeten uitleggen dat Arabische vrouwen heus mouwloze topjes en minirokken dragen en ergert zich dood aan het cliché van de Arabische vrouw als zielig, onderdrukt en weerloos schepsel. In Hoe ik Sheherazade heb vermoord (2011) vertelt…
In 2018 las ik genoeg hartverscheurende romans en aangrijpende verhalen, maar weinig boeken die zo meeslepend zijn dat je er een beetje in kunt verdwijnen. Het hele jaar zocht ik naar spannende verhaallijnen, wervelende personages en overdonderende liefdesgeschiedenissen, want af en toe heb je een boek nodig dat je zo bij de lurven grijpt dat je de bladzijden eigenlijk net iets te snel omslaat. Eind december las ik zo’n boek: Susan Abulhawa’s Het blauw tussen hemel en zee, mijn keuze…
Afrika is bijna het grootste continent op aarde – niet qua oppervlakte (dat is Azië) maar wel qua aantal landen (dat zijn er minstens vierenvijftig*). Het kostte mij bijna elf maanden om van Marokko helemaal naar Egypte te reizen, waardoor ik pas eind december aankwam op een nieuw continent: Azië. Ik besloot dat deze nieuwe start het uitgelezen moment was om ook een nieuw genre uit te proberen. In mei las ik al een graphic novel (het prachtige Aya, geschreven…
Error: API requests are being delayed for this account. New posts will not be retrieved.
Log in as an administrator and view the Instagram Feed settings page for more details.
![Precies een jaar geleden😊 #throwback #Oxford
.
[Fotobeschrijving: een selfie met een glimlach op een zonnige dag in Oxford met de koepel van de Radcliffe Camera op de achtergrond.]](https://papierenwereldreis.nl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)