De afgelopen weken hebben gewelddadige mannen meer dan eens een hoofdrol gespeeld in mijn wereldreis, zoals in Vase Kamara’s kroniek over de familiegeschiedenis van zijn mannelijke naamgenoten (het boek uit Guinee) en in Yambo Ouologuems roman vol doodslag en geweld (mijn keuze voor Mali). Vooral dat laatste boek was moeilijk verteerbaar, en daarom was het een grote opluchting om tussen alle geweldplegingen door op een feministische roman te kunnen terugvallen: Ama Ata Aidoo’s Keuzes. Een Liefdesroman. Aidoo (1942) is een…
Met of zonder pen, de Senegalese schrijver Fatou Diome (1968) is activist. Dat zorgt voor memorabele momenten, en sommige daarvan zijn te goed om niet te herhalen. In april 2015 was Diome bijvoorbeeld tegelijkertijd met Thierry Baudet te gast bij een Frans praatprogramma voor een gesprek over de vluchtelingencrisis. Het resultaat was een vlammend betoog waarin ze de vrouwenhatende racist op geniale wijze op zijn plek zette. De video ging viraal en het blog Africa is a Country vertaalde haar…
Portugal is een land van grote namen. Van Fernando Pessoa, José Saramago en António Lobo Antunes. Alle drie schreven ze meesterwerken, alle drie hebben ze iets te maken met de Nobelprijs (Saramago won, Pessoa had moeten winnen en Lobo Antunes gaat misschien ooit nog winnen), en alle drie vielen ze af voor dit project (het meedogenloze effect van regel 6 en 7). De gedichten van Pessoa en de romans van Saramago kan ik wel aan iedereen aanbevelen (zeker Saramago’s De…
Toen ik klein was, kon je mij met weinig dingen gelukkiger maken dan met een goed boek van Thea Beckman. Een van mijn favoriete reeksen was de Thule-trilogie. Beckman beschrijft daarin een postapocalyptische, utopische samenleving die geleid wordt door vrouwen. In Thule heerst er een vreedzame Konega, spelen kinderen met bruinvissen en wordt er voor iedere gekapte boom een nieuwe geplant. Het is een eiland waarvan je zou willen dat het echt bestond. Toen ik tijdens mijn zoektocht naar een…