Ik was al tijden op zoek naar een licht en vrolijk boek. Deze humoristische verhalenbundel van een jonge poetry slammer uit Koeweit was perfect! Precies wat ik nodig had en ook precies het soort boek dat ik zonder deze reis waarschijnlijk nooit gelezen had.…
De twaalfjarige Khadeeja woont samen met haar moeder in een groot huis in het zonnige Bahrein, ‘the mother of a million palm trees’. Het liefst speelt ze met haar pop Layla, die voor haar niet zomaar een stuk speelgoed is maar haar beste vriendin. Samen leiden ze een zorgeloos leven, tot blijkt dat Khadeeja’s moeder ongeneeslijk ziek is. Khadeeja dreigt alleen achter te blijven en volgens haar moeder is er maar één uitweg: haar twaalfjarige moet per direct uitgehuwelijkt worden.…
De bedoeïense Matar is nog maar een paar maanden in Amerika wanneer hij voor het eerst kennismaakt met Sophia, de moeder van zijn Amerikaanse geliefde Gale. Bij zo’n gelegenheid hoort een gepast cadeau. Denkend aan de kepsa die zijn moeder altijd voor hem maakte, besluit Matar om een lammetje mee te nemen. Voordat ze aankomen bij de boerderij van haar moeder, bindt Gale een gele strik om de nek van het lam. Matar vindt dat merkwaardig, maar sinds zijn aankomst…
Het is een doodgewone dag ergens aan het begin van de jaren vijftig, wanneer twee koppelaarsters een bezoek brengen aan Noora, een zeventienjarig meisje dat met volle teugen geniet van het leven in de bergen. Ze woont in een hut in een verlaten deel van het Arabisch schiereiland en brengt haar dagen door met water halen, geiten melken, eten koken en hout verzamelen. Tot die koppelaarsters op bezoek komen. Zij inspecteren haar gezicht, trekken aan haar oogleden en klappen op…
Voor zover ik weet is er maar één roman van een Omaanse vrouw vertaald in het Engels: Sayyidat al-Qamar. Het is de tweede roman van Jokha al-Harthi (1978), die Arabische literatuur doceert aan de Sultan Qaboos University in Oman en die net als Nadiah Alkokabany deelnam aan een van de workshops van de International Prize for Arabic Fiction. Sayyidat al-Qamar werd goed ontvangen. Het boek won in 2010 de Best Omani Novel Award en werd in 2018 door Marilyn Booth…
In deze serie ga ik terug naar achttien verschillende landen, op zoek naar de vrouwen die ik in de eerste helft van 2018 over het hoofd zag. Nu is het zo dat ik in Angola niet alleen vrouwen over het hoofd zag, maar ook mensen van kleur. De twee bekendste Angolese schrijvers zijn immers witte mannen, en ik zocht niet lang genoeg naar andere auteurs. In plaats van Agostinho Neto’s Sacred Hope of Sousa Jamba’s On the Banks of the…
Of het nou om Oman, de Verenigde Arabische Emiraten of Qatar gaat – in bijna elk Midden-Oosters land zijn er wel vertaalde boeken van vrouwen te vinden. Zelfs in Bahrein, dat piepkleine eiland voor de kust van Saoedi-Arabië, vond ik moeiteloos een boek. Er is maar één uitzondering: Jemen. Ongetwijfeld is de politieke geschiedenis van Jemen een van de redenen waarom juist dit land – dat toch bijna 700 keer zo groot is als Bahrein – een obstakel vormt. Het…
De elfjarige Wadjda heeft één simpele wens: een eigen fiets waarmee ze tegen haar vriend Abdullah door de stoffige straten van Riyadh kan racen. Ze heeft haar zinnen gezet op een prachtig, glanzend groen exemplaar dat in de etalage van een speelgoedwinkel staat. Er zijn alleen twee obstakels. Ten eerste hangt er een prijskaartje van 800 riyals aan het stuur, 775 méér dan er in Wadjda’s spaarpot zitten. Ten tweede mógen meisjes in Saoedi-Arabië helemaal niet fietsen. Abdullah lacht haar…
Het zou me niks verbazen als vriendschappen tussen vrouwen relatief zeldzaam zijn in de literatuur. Het kost mij in ieder geval de nodige moeite om voorbeelden op te noemen, terwijl ik in een mum van tijd een hele stapel literaire bromances uit mijn mouw kan schudden. Reden genoeg om Zoutpilaren. Een vriendschap tussen twee vrouwen in Jordanië te lezen, Mark Benninga’s vertaling van Fadia Faqirs Pillars of Salt (1996). De twee vrouwen in kwestie zijn Maha, een eenvoudige, plattelandse bedoeïenenvrouw,…
In deze serie ga ik terug naar achttien verschillende landen, op zoek naar de vrouwen die ik in de eerste helft van 2018 over het hoofd zag. Deze keer had ik niet zoveel geluk als in Togo, want vertaalde boeken van Burkinese vrouwen zijn zeldzamer dan literaire shortlists zonder mannen. Gelukkig zijn er de grote, gele bloemlezingen van Feminist Press, die mij in Mauritanië ook al uit de brand hielpen. In Women Writing Africa: West Africa and the Sahel, samengesteld…