Er zijn in dit project al heel wat bijzondere auteurs voorbijgekomen. Zoals Unity Dow (1959), de Botswaanse ‘fearless legal eagle’ die zich inzet voor vrouwen, de LHBTI-gemeenschap en de San. Of Sandra Uwiringiyimana (1994), de jonge mensenrechtenactivist die strijdt voor gerechtigheid voor Gatumba, het dorp in de Democratische Republiek Congo waar zij in 2004 ternauwernood een bloedbad overleefde. De Roemeense Ana Blandiana (1942) hoort dubbel en dwars in dit rijtje thuis. Volgens de achterflap van haar verhalenbundel Kopie van een…
Soms kom je een boek tegen dat precies in je straatje lijkt te passen, maar dat bij nader inzien nét de verkeerde afmetingen heeft. Mijn keuze voor Moldavië, Stela Brinzeanu’s debuutroman Bessarabian Nights (2014), is zo’n boek. Het bevat alle ingrediënten voor een feministisch meesterwerk – drie bloedzusters die alles voor elkaar over hebben, twee onverschrokken heldinnen die geen middel onbeproefd laten om hun vriendin te redden – en toch viel het tegen. De drie vriendinnen in kwestie zijn Larisa,…
“Wacht maar af,” zegt één van Lena’s juffen op de basisschool wel eens. “Als je later groot bent, komen er grootse mensen uit je kruipen.” Elke keer gloeit Lena weer van trots. Haar grootste angst is dat ze een onbeduidend, betekenisloos leven zal leiden. En dus wacht ze af. In Tanja Maljartschuks A Biography of a Chance Miracle (2018) volgen we Lena tot ze volwassen is, haar dromen vervlogen, haar projecten mislukt. Grootse mensen heeft ze nergens gezien. A Biography…
Telkens opnieuw loopt de achttienjarige Lela de smalle, ijzeren brandtrap aan de buitenkant van het internaat op. Het maakt haar een beetje duizelig, want het is een wenteltrap die eindigt voor een kale, deurloze muur. Toch loopt ze steeds weer naar boven, hopend dat de trap deze keer heel ergens anders heen zal leiden. Ze heeft genoeg redenen om te willen ontsnappen, want Nana Ekvtimisjvili’s debuutroman Het perenveld (2019) speelt zich af op een troosteloze plek: een verwaarloosd internaat voor…
In deze serie ga ik terug naar achttien verschillende landen, op zoek naar de vrouwen die ik in de eerste helft van 2018 over het hoofd zag. Zoals Sandra Uwiringiyimana (1994), mensenrechtenactivist en medeoprichter van het Jimbere Fund, een organisatie die strijdt tegen armoede in Congo. Het is niet gek dat ik de Congolees-Amerikaanse Uwiringiyimana nu pas tegenkom. Ga maar eens op zoek naar Engelstalige literatuur van Congolese vrouwen – het levert bitter weinig resultaten op. Zoals veel vrouwen die…
Eigenlijk stond er vorige week maandag een verhalenbundel uit Georgië op de planning, maar hoe vaak ik ook aan het boek begon, mijn gedachten bleven maar afdwalen. Na een poging of drie gaf ik het op. Ik vond twee alternatieven: Nino Haratischwili’s monumentale familie-epos Het achtste leven en Nana Ekvtimisjvili’s binnenkort te verschijnen roman Het perenveld. Omdat de eerste roman wel erg monumentaal is – 1312 pagina’s om precies te zijn – besloot ik te wachten op Het perenveld. Die…
Een paar maanden geleden las ik over Azeri memoires die al in 1945 zijn gepubliceerd, maar om onverklaarbare redenen pas eerder dit jaar zijn vertaald: Banine’s Days in the Caucasus, uit het Frans vertaald door Anne Thompson-Ahmadova. Bijna iedere recensent was vol lof en daarom ook verbaasd: waarom zou een Engelse vertaling van geestige memoires die spelen tijdens een beslissende fase uit de geschiedenis van Azerbeidzjan meer dan zeventig jaar op zich laten wachten? Al na enkele bladzijden stelde ik…
Al voordat ik vertrok vroeg ik me af wanneer je een boek precies Oegandees, Braziliaans of Kiribatisch mag noemen. Moet de auteur in het land geboren zijn? Er lange tijd gewoond hebben? Of er simpelweg een sterke band mee hebben? En misschien nog wel belangrijker: moet je literatuur eigenlijk wel in hokjes willen stoppen? Mijn keuze voor Armenië bewijst eens te meer hoe ingewikkeld deze vragen zijn. De Armeens-Amerikaanse Anna Astvatsaturian Turcotte groeide op in Azerbeidzjan, moest op haar elfde…
Volgens mij las ik voordat ik met dit project begon maar één boek van een Iraanse schrijver: Persepolis (2000), Marjane Satrapi’s memoires in stripvorm. Ze zijn steengoed. In krachtige zwart-witillustraties vertelt Satrapi het verhaal van haar leven: hoe ze opgroeit in Iran, hoe ze als veertienjarige vertrekt naar Wenen en hoe ze voor even weer terugkeert naar Teheran. Het is prachtig, grappig en ontroerend en Satrapi slaagt erin om een jeugd tijdens de Islamitische Revolutie in Iran voor even heel…
Betool Khedairi’s Afwezig is het eerste boek van dit project dat ik twee keer heb gelezen. De eerste keer was ergens in april, vlak voordat mijn vriend en ik uit elkaar gingen. In de weken die volgden kon ik me er niet toe zetten om te schrijven en zodra die periode voorbij was, kon ik me geen woord meer herinneren. Dat heeft overigens alles met de situatie en niets met het boek te maken. Khedairi is een meesterverteller. Afwezig (2009)…