In maart las ik hoe Murad met negenentwintig anderen in een zes meter lange boot stapte om de oversteek van Marokko naar Spanje te maken. In Razan al-Maghrabi’s Vrouwen van de Wind maakt de Marokkaanse Bahiedja dezelfde reis, maar dan van Libië naar Italië. De boot ruikt naar uitlaatgassen, teer en vis; de reis is levensgevaarlijk. De dreiging komt niet alleen van de golven, maar ook van de Italiaanse kustwacht, de smokkelaars en de mannen op de boot zelf. Wanneer…
Ondanks de titel hoopte ik tot aan de allerlaatste pagina van I Die by This Country op een wonder waardoor het allemaal toch nog goed zou komen. Waarom weet ik niet, want Fawzia Zouari (1955) maakt er geen geheim van dat haar roman in-en-in treurig is. ‘Listen to the happiness drifting away,’ waarschuwt Nacéra op de tweede pagina. Ze staat op het punt om haar jongere zus Amira het verhaal van hun leven te vertellen. Niet om in leven te…
Net als Marie NDiaye is Assia Djebar (1936-2015) een naam die ik eigenlijk al had moeten kennen. Djebar was een van de meest vooraanstaande Noord-Afrikaanse schrijvers en de eerste auteur uit de Maghreb die lid werd van de prestigieuze Académie Française. Sterker nog, ze werd vaak genoemd als kanshebber voor de Nobelprijs voor Literatuur. Als klap op de vuurpijl was ze ook nog eens een feminist die regelmatig schreef over de onderdrukking van vrouwen. Zoals ik al zei: ik had…
In 2000 ging de allereerste Caine Prize for African Writing naar het kortverhaal ‘The Museum’ van de Soedanese auteur Leila Aboulela (1964), die regelmatig geprezen wordt om haar kalme, gracieuze en lyrische proza. Reden genoeg om een van haar boeken te lezen. Ik koos voor haar tweede roman, Minaret (2005), die in 2007 in Nederland verscheen in een vertaling van Wim Scherpenisse. Het boek lost alle verwachtingen over Aboulela’s schrijfstijl meteen in – die is ingehouden en lyrisch en trekt…
In maart ontdekte ik al dat Monaco, recordhouder op het gebied van bevolkingsdichtheid, nou niet bepaald veel prijzen wint op het gebied van schrijversdichtheid – alhoewel we natuurlijk niet te veel mogen verwachten van een land dat qua inwonersaantal voorbijgestreefd wordt door Hellevoetsluis. Het enige boek dat beschikbaar leek te zijn, was Armand Gatti’s Two Plays. Toen ik in juli op zoek ging naar een vertaalde Monegaske vrouw, verwachtte ik dan ook dat mijn zoektocht bij voorbaat gedoemd was te…
Net als Babah Tarawally’s De verloren hand had Idil, een meisje ook mijn keuze voor Nederland kunnen zijn. Het is de debuutroman van de Somalisch-Nederlandse Yasmine Allas (1967), die op haar veertiende op goed geluk met haar bruidsschat naar Saudi-Arabië vertrok en later via België in Nederland terechtkwam. Sinds 1987 woont ze in Amsterdam, waar ze schrijft en acteert. Net als Tarawally schrijft ze in het Nederlands en na Idil, een meisje, verschenen er nog drie romans en een essaybundel…
Het vinden van een Seychels boek was bijna net zo moeilijk als het vinden van een Comorees boek (en dat wil wat zeggen, want voorlopig is er nog steeds nergens een Engelse vertaling van een Comorese vrouw te bekennen). Pas toen mijn ogen bijna vierkant geworden waren, stuitte ik via Google Books op de collectie Afrikaans Literature, een verzameling papers die gegeven werd op de zevende Conferentie over Zuid-Afrikaanse Literatuur, georganiseerd in het Duitse Bad Boll in 1992. Een van…
Kennen jullie de film Lola Rennt? Het is een Duitse kaskraker uit de jaren negentig die vrij krachtig wordt samengevat door de titel. Lola heeft twintig minuten om 100.000 DM te bemachtigen en te voorkomen dat haar vriend wordt vermoord door de gangster aan wie hij dat geld schuldig is. Daardoor is Lola in het grootste deel van de film, je raadt het al, aan het rennen. Ik keek de film tijdens mijn middelbareschooltijd en vanwege de bijzondere structuur is…
De afgelopen maanden heb ik meermaals gemerkt hoe sterk de invloed van het literaire patriarchaat kan zijn. Het schrijnendste voorbeeld daarvan is natuurlijk dat ik in juni ontdekte dat achttien van de eerste tweeëndertig boeken die ik uitkoos waren geschreven door mannen, terwijl ik juist op zoek was naar extra veel vrouwen. Sommige van die achttien boeken had ik niet willen missen, maar dat neemt niet weg dat overmatige aandacht voor één bepaald type auteur ten koste gaat van gemarginaliseerde…
Een paar weken geleden struinde ik op mijn gemak door de blogposts van Meytal Radzinski, de oprichter van Women in Translation Month, toen ik op een overdonderende recensie van Scholastique Mukasonga’s Cockroaches stuitte. Radzinski was zo onder de indruk van dit autobiografische verslag van de Rwandese genocide, dat ik mijn zoektocht naar een auteur uit Rwanda meteen staakte. In plaats van Cockroaches las ik Our Lady of the Nile (2014), de tweede Rwandese roman die in het Engels is vertaald…