Na de dood van haar vader verkoopt Sabriya in het geheim een antiek kleed dat in het huis van haar familie lag. Zonder medeweten van haar broers gebruikt ze het geld om een extravagant begrafenisfeest te geven. De mannen zingen, iemand speelt fluit en er hangen zoveel lichtjes dat het huis eruitziet alsof het is aangekleed voor een bruiloft. De volgende ochtend wordt Sabriya gevonden in de tuin, hangend aan de tak van een citroenboom. Het feest was in werkelijkheid…
In deze serie ga ik terug naar achttien verschillende landen, op zoek naar de vrouwen die ik in de eerste helft van 2018 over het hoofd zag. Mijn hoop op het vinden van boeken wordt met elke aflevering kleiner, dus bij het elfde deel – Togo – was er weinig meer van over. Ik was al druk bezig met gedichten sprokkelen toen ik onverwachts op een autobiografie stuitte: Fauziya Kassindja’s Do they hear you when you cry (1998), door Pauline…
In deze serie ga ik terug naar achttien verschillende landen, op zoek naar de vrouwen die ik in de eerste helft van 2018 over het hoofd zag. Mijn zoektocht naar een boek van een Guinese vrouw bevestigt voor de zekerheid nog maar eens wat we al weten: de literaire wereld is seksistisch. Waar ik vorig jaar binnen no time een vertaald boek van een man in handen had (in het Nederlands nota bene), was dit jaar geen vergrootglas sterk genoeg…
In deze serie ga ik terug naar achttien verschillende landen, op zoek naar de vrouwen die ik in de eerste helft van 2018 over het hoofd zag. Het is telkens weer afwachten wat voor boeken ik tegenkom in deze serie, en vooral: óf ik boeken tegenkom. Meerdere keren ben ik niet verder gekomen dan enkele gedichten uit een bloemlezing (zoals deze uit Sao Tomé en Principe) of een online gepubliceerd verhaal (zoals mijn keuze voor Andorra). In Mauritanië kwam het…
In haar essaybundel Hoe ik Sheherazade heb vermoord maakt Joumana Haddad niet alleen korte metten met de vertelster uit Duizend-en-een-nacht, maar vooral met onze aannames, droombeelden en stereotyperingen over Arabische vrouwen in het algemeen. Ze heeft maar al te vaak aan een westers publiek moeten uitleggen dat Arabische vrouwen heus mouwloze topjes en minirokken dragen en ergert zich dood aan het cliché van de Arabische vrouw als zielig, onderdrukt en weerloos schepsel. In Hoe ik Sheherazade heb vermoord (2011) vertelt…
In 2018 las ik genoeg hartverscheurende romans en aangrijpende verhalen, maar weinig boeken die zo meeslepend zijn dat je er een beetje in kunt verdwijnen. Het hele jaar zocht ik naar spannende verhaallijnen, wervelende personages en overdonderende liefdesgeschiedenissen, want af en toe heb je een boek nodig dat je zo bij de lurven grijpt dat je de bladzijden eigenlijk net iets te snel omslaat. Eind december las ik zo’n boek: Susan Abulhawa’s Het blauw tussen hemel en zee, mijn keuze…
Afrika is bijna het grootste continent op aarde – niet qua oppervlakte (dat is Azië) maar wel qua aantal landen (dat zijn er minstens vierenvijftig*). Het kostte mij bijna elf maanden om van Marokko helemaal naar Egypte te reizen, waardoor ik pas eind december aankwam op een nieuw continent: Azië. Ik besloot dat deze nieuwe start het uitgelezen moment was om ook een nieuw genre uit te proberen. In mei las ik al een graphic novel (het prachtige Aya, geschreven…
Eerlijk is eerlijk: toen ik op zoek ging naar een Egyptisch boek, was het wel heel verleidelijk om iets te kiezen van Nawal El Saadawi. Behalve gynaecoloog, feminist en politiek activist, is zij ook een van de beroemdste schrijvers van Egypte. Toch heb ik nog altijd niets van haar gelezen – hoog tijd om daar verandering in te brengen. Aan de andere kant maakt El Saadawi’s beroemdheid haar tot de meest voor de hand liggende keuze, terwijl dit project nou…
In deze serie ga ik terug naar achttien verschillende landen, op zoek naar de vrouwen die ik in de eerste helft van 2018 over het hoofd zag. Kaapverdische vrouwen, bijvoorbeeld. In plaats van een Kaapverdische schrijfster las ik in april Selected Poems van Corsino Fortes, vertaald door Daniel Hahn en Sean O’Brien. De reden was simpel: bij mijn weten bestonden er precies nul komma nul vertaalde boeken van Kaapverdische vrouwen. Helaas hebben de afgelopen negen maanden daar weinig verandering in…
In maart las ik hoe Murad met negenentwintig anderen in een zes meter lange boot stapte om de oversteek van Marokko naar Spanje te maken. In Razan al-Maghrabi’s Vrouwen van de Wind maakt de Marokkaanse Bahiedja dezelfde reis, maar dan van Libië naar Italië. De boot ruikt naar uitlaatgassen, teer en vis; de reis is levensgevaarlijk. De dreiging komt niet alleen van de golven, maar ook van de Italiaanse kustwacht, de smokkelaars en de mannen op de boot zelf. Wanneer…